Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/24

śmiać i tera tak me wołają: „bzdura, lepifigura“. Cierzpliwie słucham, ale jak kiedy dojmie za wiele to...
 — To cóż zrobisz?
 — Spierę chłopaków po pyskach i tylo.
 — A dasz radę?
 — Ojej! niektórym poredzę łatwo a od tych coby mnie dali radę... ucieknę.
 — To widzę, że z ciebie zuch nielada.
 — I i... gdzietam! Ja się ich bojam, bo oni chcą się dobrać do moich schówek i porozbijać moje lepidła. Jakby wytropili, że one som na norach to już i po nich.
 — Przynieś je tu, do dworu.
 Tomek zmieszał się.
 — No cóż, nie chcesz?
 — Tak mi się widzi, że już wtedy nie bedom moje własne.
 — Jakto? Twoje będą, nikt ci ich przecież nie odbierze.
 — Ee... na nory to też niełatwo dojść. Pani dziedziczka sama widziała.
 — Więc nie chcesz, aby były tu schowane?
 — Bo mi się widzi, że wtedy nie bedom takie moje, kiej som tera.
 — Tak lubisz te swoje roboty?
 — Lubię i nory lubię, bo to moja własna chałupa i niktoj o niej nie wie. A we krzach co tam rosną, tarniny i wierzbina, to kuropatki się gnieżdżą, często i zając się schowa. One się mnie nie bojom, znajom już, bo i jeść często przyniosę niebożętom to i one me lubiom.
 Chłopak rozgadał się swobodnie, Kasia słuchała go z przyjemnością.
 W tej chwili podszedł lokajczyk Jurasek i podał na tacy listy i telegram.
 Kasia chwyciła depeszę, przeczytała:
 „Przyjeżdżamy z Warem w sobotę. Krystyn.“
 Rumieńcem spłonęła twarz Kasi.