Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/214

XX.

„Szympans“ w Monte-Carlo.

 Samochód zakurzony zatrzymał się przed willą Nordiców. Lora wyskoczyła zręcznie i ściskając dłonie mężczyzn, którzy jechali dalej, rzuciła krótko:
 — O ósmej będę w Kasynie.
 Wbiegła do przedsionka. Lokaj rozbierając ją, oddał jej bilet wizytowy.
 Nordicowa spojrzała na kartę.
 „Teodor Kościesza“.
 Zdziwienie odmalowało się na jej twarzy.
 — Kiedy był ten pan?
 — Przyszedł przed kilku minutami i czeka w salonie.
 Lora zastanowiła się chwilę.
 ...Okna salonowe wychodzą na morze, czyli, że Kościesza nie mógł mnie widzieć podjeżdżającą. To dobrze.
 — Zameldować mnie dopiero wtedy, gdy każę, — rzekła do lokaja.
 Poszła do siebie i jęła się ubierać z nadzwyczajną starannością, w kostjum spacerowy, bardzo elegancki. Na ślicznie uczesanej głowie upięła wykwintny kapelusz, niesłychanie podnoszący jej urodę. Zarzucała na ramiona płaszcz strojny, jedwabny i stanęła przed lustrem. Uśmiech złośliwy błysnął na jej ustach...
 — Poczekaj, stary szympansie!...
 Zeszła do przedsionka i z hałasem, szumnie, wstępowała na schody wiodące do salonu.
 Służący zameldował krótko:
 — Madame.
 Lora z biletem w ręku weszła do sali. Kościesza stał naprzeciw niej ciężki, pochylony naprzód, jakby złom skalny z gruba toporem ociosany. Zdumiał ujrzawszy Lorę, piękność jej uderzyła go. Ona chwyciła go za ręce.
 — Witam pana. Pan czekał?... Wróciłam właśnie ze spaceru. Cóż za miła niespodzianka; pan w Monte Carlo! Jakże