Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/112

 ... Wówczas tembardziej nic się nie dowiem. Wereżba nie powie.
 ... Dziki pomysł przyjścia tu, jeszcze ta kompanja, pijatyka!...
 Rządca z Drakowa wszedł prędko, zatrzymał się. Obrzucił Jana zdziwionem spojrzeniem.
 — Sądziłem, że omyłka. Wszak pan Smoczyński?... — spytał z widocznem zaciekawieniem na chytrej twarzy.
 — Tak panie.
 — Wereżba do usług. Czem mogę panu służyć?...
 Jan nie podał mu ręki.
 — Chcę od pana pewnych informacji. Ale najpierw niech pan zamknie drzwi, tamci panowie słuchają.
 — O, to się zrobi, w ten moment. Tamci panowie także myśleli, że omyłka. Pan tu, o takiej porze, w deszcz... nikt nie przypuszczał...
 Podszedł do drzwi i zamknął je, dając znak oczyma swym towarzyszom, krążącym zbyt blisko i ciekawie. Powróciwszy siadł naprzeciw Jana.
 — Jestem na rozkazy.
 Jan przełamywał się ostatecznie. Panował nad głosem swym i nad wyrazem twarzy. Wereżba pilnie mu się przypatrywał.
 — W jakim celu jeździł pan do Monte-Carlo? — spytał obcesowo trochę jednak niepewnym tonem.
 Wereżba zmieszał się.
 — Jeździłem z polecenia pana Kościeszy.
 — O tem wiem, ale w jakim celu?
 — Proszę pana, ja, bez upoważnienia pana Kościeszy nie mogę...
 — Niech pan mówi otwarcie, rozmawiałem o tem z Kościeszą.
 — A jeżeli tak! Bałbym się odpowiedzialności przed nim, ale jeśli tak, jeśli mogę mówić... Skoro pan już wie...
 — Zatem?... Słucham pana — przerwał Jan, widząc wahanie Wereżby.
 — To panie dość trudne do wyrażenia... to...
 — Skoro się pan mógł tego podjąć, można o tem mówić... Widział się pan osobiście... z moją narzeczoną?
 Słowo to Jan wypowiedział z mozołem. Czuł się śmiesznym, głupim.
 — Osobiście... nie widziałem.
 — A... z moją siostrą?...
 — Także nie. Jestem, proszę pana, płatnym urzędnikiem na służbie u pana Kościeszy, co on mi polecił musiałem spełnić.