Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/20

 Gabrjel ciągle majstrował koło swego monokla, otwierał walizkę, przekładał w niej. W pewnej chwili coś stuknęło na podłodze wagonu. Schyliłem się i podniosłem wązkie, safianowe pudełeczko otwarte wskutek uderzenia o podłogę. Z białego aksamitu zsuwał się maleńki złoty zegarek, na bransoletce damskiej, wysadzany brylantami i szafirami. Oddałem go Gabrjelowi i jednocześnie ujrzałem w wyobraźni ową Weroninkę z tem cackiem na ręku. Bezwątpienia dla niej.
 Gabrjel poprawił nerwowo monokl w oku, i skrzywiwszy się, spytał, pokazując mi klejnocik:
 — Czy to ładne? bo to, uważasz... dla Weroniki.
 — Domyśliłem się.
 — Czegoś się znowu domyślał — odburknął — nie przypuszczasz chyba romansu?....
 — W każdym razie ta osoba nie jest dla ciebie obojętną. Może to twoja siostra?
 — Ha, ha! Nie, bo to w przyszłości moja żona.
 — Zatem teraz narzeczona?
 — Skąd znowu, czy ten wstęp konieczny, jak próg przed pokojem lub słomianka przy drzwiach?...
 — I ona mieszka w Krążu?....
 — Naturalnie, wszak mówiłem, Glicynja odwiecznych murów Krąża.
 Ciekawość moja rosła, ale Gabrjel umilkł, przeto nie pytałem więcej.
 Był późny wieczór, gdy wysiedliśmy z pociągu na małej stacyjce.
 W brudnym bufecie wypiliśmy po szklance branżowego wrzątku, nazywanego przez kurtuazję dla samowara — herbatą, poczem wyszliśmy do oczekujących na nas koni.