Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 1.pdf/79

 — Chodźmy stąd już...
 Spojrzała zdziwiona.
 — Dlaczego?...
 Ale jego twarz czerwona i spocona, jakiś tyk na tych nawet pospolitych rysach widoczny, zastanowił ją.
 — Co panu jest?...
 Ujrzała nagle błysk niechętny w jego oczach, rzucony w stronę Zebrzydowskiego.
 — Zazdrosny! — stwierdziła z głębokiem zadowoleniem.
 Nagle Zebrzydowski podniósł się i gorączkowo pożegnał Zachłańską.
 — Przepraszam... mam wyznaczoną godzinę. Pani wybaczy? Karolu, zobaczymy się w hotelu.
 Lecz na sekundę przed powstaniem Edwarda spostrzegła pani Justa ruch przy stoliku Krongoldów i w lot domyśliła się, że on spieszy za tą piękną. Dotknięta, zadzwoniła hałaśliwie na kelnera. Po chwili wyszła, kokietując Kmietowicza i patrząc bacznie na Zebrzydowskiego, który witał piękną pannę. Zachłańska obrażona pociągnęła obu swych towarzyszów w inną stronę, parsknąwszy krótkim śmieszkiem. Kmietowicz chciał ją również pożegnać, lecz zakrzyczała go, więc poszedł, porwany przemocą, myśląc o Edwardzie i pannie Róży.
 — Cóż to, pan Edward interesuje się tą żydówką?
 — Zdaje się, jest bardzo piękna. Pani tego nie zauważyła?
 — Owszem... ale... przecie...
 — No, interesować się można zawsze.
 — Z taką jak ta panna, to się nawet można i ożenić — odezwał się Konopski rezolutnie.
 — Także pan wykombinował! — syknęła Justa.
 — Wie pani, niech pani weźmie Edwarda w opiekę i wyratuje go od panny Krongold — rzekł Kmietowicz.
 — Jakto, czyż on na serio myśli się z nią żenić?... Ha, ha, ha!...
 — Hm. Bardzo możliwe...