Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 1.pdf/76

 — Pocóż tak gorąco? Ona tam znakomicie się bawi, aż jej oczy grają.
 — To dla mnie — pomyślał War.
 A Kmietowicz jakby go odgadł:
 — Pod twoim adresem to rozpromienienie.
 — Uhym!...
 — Trzeba przyznać, że piękna bestyjka.
 — Ba!...
 — Słuchaj, przecie ona cię poprostu wyzywa oczami, bardzo pewna siebie.
  — Mój; drogi, mając tak ciężki trzos, można być pewnym siebie i swego uroku. Patrz, a to kto znowu?...
 Kmietowicz obejrzał się... W tem wrzaskliwy głos kobiecy zawołał, jakby kto mosiądz rzucił na kamienie.
 — Pan Zebrzydowski!
 — Justa Zachłańska — mruknął Edward.
 Powstali na powitanie. Pani Zachłańska podała im rękę impetycznie i przedstawiła swego towarzysza.
 — Pan Konopski. Siadamy tu, przy was, bo wszystkie stoliki zajęte. Musicie panowie przygarnąć nas, niema rady!
 Zasiedli ciasno dokoła marmurowego blatu. Pani Justa zwróciła się do Zebrzydowskiego z jaskrawym śmiechem.
 — Cóż pan taki dziś milczący?... Nie widzieliśmy się miljon lat! I z panem również, panie Karolu. —
 Kmietowicz podniósł trochę brwi w górę. „Skądże... Karolu?“ pomyślał cierpko.
 — Nawet mi panowie nie winszujecie małżeństwa.
 — Czy to jeszcze aktualne?...
 — Ha, ha, ha. Naturalnie, mój ślub był przed samą wojną.
 — Teraz jest po wojnie, nawet po paru wojnach. Może przeto winszować pociech?
 — Ha, ha, ha! naturalnie! A panowie nie żonaci? Nie widzę obrączek.