Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/22

 Tłum drgnął i umilkł, jakby ludziom zamurowało usta. Wyprostowali się służbowo.
 Trestka, nie widząc ordynata, nie mógł pojąć dziwnego zachowania się zuchwałej gromady, i zdumiony, również umilkł. Obejrzał się. Ordynat podchodził wolno. Teraz hrabia zrozumiał. Złość i śmiech szatański zasyczał w jego głosie. Zawołał nagle ucieszony:
 — Ha! łotry!... chamy przeklęte!... Nie spodziewaliście się, że jest ordynat!... A co! języki wam stanęły w miejscu?... Hultaje!...
 Michorowski mu przerwał, odciągając na stronę. Szepnął po francusku:
 — Proszę odejść. Nie tak pana uczyłem. Dość kompromitacji.
 Tyle było siły w słowach ordynata, że Trestka zmieszał się, spuścił głowę i wolno wyszedł.
 Michorowski zimny wzrok skierował na wyprostowaną gromadę służby. Spytał spokojnie:
 — Czego chcecie?
 Twarze spokorniały jeszcze bardziej. Gnieciono w rękach czapki, przestępując z nogi na nogę. Najśmielszy zaczął:
 — My... jasny panie... my tu wspólnie... my tu przyszli gromadą...
 — Widzę, że was dużo, ale czego chcecie?
 — My chcemy podwyżki.
 — Jakiej?
 — O tu — spisane; — może jasny ordynat przeczyta.
 Michorowski wziął papier i przebiegł go wzrokiem.
 — Te warunki są niemożliwe. Pobieracie pensje i ordynarje takie same jak w dobrach ordynackich, zatem wystarczające. Ja swoim ludziom nie podwyższam, i wy nie możecie o to prosić. Tembardziej, że nie zasługujecie na to.
 — My u jasnego pana woleliby za pół ceny służyć, niż u hrabiego za całą — odezwały się głosy.
 — Niech nam hrabia podwyższy i zapłaci, co zaległe, to pójdziemy do roboty.
 — A jak nie — to nie! — krzyknął drugi rezolutnie, ale inni wepchnęli go do środka gromady, zamykając mu usta.
 — Odkąd się wam należy? — spytał ordynat.
 — Od adwentu, jasny panie.