Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/264

 — Mówisz, ojcze, jak Grzegorz.
 — Grzegorz? nasz stary? Skąd go sobie przypomniałeś?
 — Rozmawiałem dziś z nim, o świcie.
 — Tak? To bardzo rozumny człowiek, najbiedniejszy, a najmądrzejszy ze wsi, choć analfabeta, jak wszyscy.
 — Zauważyłem przytem, że posiada magnetyczną siłę wpływową. On, gdy mówi i patrzy, to coś nakazuje.
 — To idealista chłopski, zarazem wielki patryjota i siłacz duchowy, pomimo swego nieuctwa.
 Umilkli. Tylko las rozlegał głośnym rykiem jeleni, tętentem racic harcującej rzeszy. Nagle stary pan objął syna i lekko przytulił go do siebie.
 — Jurku, uratuj tych ludzi od nieuctwa, przynieś im lampę oświaty, bądź ich dobrodziejem, ich mistrzem. Bądź filarem naszego kraju, granitowym filarem, zamiast marmurem swego intellektu wspierać cudze gmachy.
 — Jurku?...
 Chłopak patrzył na polanę, ale łzy wzruszenia wzrok mu zaćmiły.
 — Czy tego pragniesz, ojcze? — spytał.
 — Pragnę ja i społeczeństwo nasze. Niezbyt wielu mamy siewców idei, bądź ty jednym z pierwszorzędnych. Mówią: rolnik, gospodarz,