Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/015

 — Puść, psia krew, nie tykaj mnie łapą!
 — Widzisz go, jak sobie poczyna! — śmiał się Makar, ale Silny rzekł cicho lecz dobitnie.
 — Milczeć tam!
 Zaległa złowroga cisza. Gałęzie leszczyny szumiały z lekka, poruszane nocnym wiatrem, hukał puszczyk, a na szosie zbliżał się turkot kół i klekotanie wozu co raz hałaśliwsze. Do uszu bandytów doszło raźne prychanie koni.
 — Zdrów! zdrów! będziecie zdrowi, ino goli — szepnął Bąk.
 — Może i udławi się który jak będzie zanadto piał, — dodał Makar. Kula przy samym łbie mniej robi hałasu niż wrzask.
 — Cicho ci-i...cho! baczność!
 Wóz turkotał już blizko. Spłoszona sowa zerwała się nad głowami bandytów i kwiląc żałośnie połopotała do drugiego lasu.
 Silny zgrzytnął zębami, i zaklął.
 — Ścierwo ptaszysko!
 Poczem wychylił trochę głowę i patrząc na szosę, zawołał.
 — Jeden wóz tylko, ale ludzi sporo, będzie z ośmiu.
 — Głupstwo! będzie ich mniej, rzekł Bąk.
 — Tęgo gadają, aż echo niesie.
 — Zara przycichną.
 Makar trącił Felka w bok.
 — Śpisz ty, co?...