Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/61

 Tego dnia po południu, wychodząc ze swego pokoiku, Pollyanna spotkała ciotkę, idącą na strych.
 — Ach, ciociu, jaka ciocia dobra! Ciocia przychodzi pewnie mnie odwiedzić! Boże, jak się cieszę! Ja tak lubię, gdy ktoś do mnie przychodzi — mówiła, otwierając szeroko drzwi swego pokoiku.
 Co prawda, panna Polly wcale nie miała zamiaru odwiedzać Pollyanny. Szła na strych, aby wydostać z szafy biały wełniany szal, lecz zamiast tego znalazła się w pokoiku siostrzenicy. Nie był to od przyjazdu Pollyanny pierwszy wypadek, że panna Polly nieoczekiwanie robiła coś wręcz przeciwnego swym zamiarom.
 — To tak miłe, gdy ktoś nas odwiedza, — mówiła Pollyanna, podsuwając ciotce krzesło gestem takim, jakgdyby ofiarowywała gościnność przynajmniej w jakimś pałacu — zwłaszcza, gdy się posiada swój własny pokój! Co prawda, przedtem też miałam oddzielny pokoik, ale był wynajęty, a to nie jest tak przyjemne jak posiadać własny! Wszak to jest mój pokoik, ciociu?
 — No tak, twój, Pollyanno — zgodziła się panna Polly, dziwiąc się w duszy samej sobie, że jeszcze tu siedzi i nie poszła po szal.
 — Ja bardzo lubię ten pokoik, chociaż niema w nim ani dywanów, ani firanek, ani obrazów...
 Pollyanna chciała jeszcze coś mówić, gdy wtem panna Polly przerwała szorstko:
 — Pollyanno! Co chcesz przez to powiedzieć?
 — Nic, ciociu — odpowiedziała, rumieniąc się, Pollyanna — naprawdę nic!