Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/151

Polly Harrington. Usiłował wstać, lecz powstrzymała go ruchem ręki, której mu jednak nie podała, a twarz jej zachowała wyraz sztywny i zimny.
 Przez chwilę panowało milczenie.
 — Przyszedłem dowiedzieć się o zdrowie Pollyanny — przemówił wreszcie pan Pendlton.
 — Dziękuję, jest bez zmiany — odpowiedziała panna Polly.
 — To znaczy, że... Czy nie mogłaby mnie pani objaśnić dokładniej, co to jest właściwie?
 Twarz panny Polly nabrała wyrazu rozpaczy.
 — Chciałabym, ale nie mogę!
 — Czy pani chce przez to powiedzieć, że nie wie sama co jej jest?
 — Tak.
 — A cóż lekarz?
 — Doktór Warren, zdaje mi się, też nie może tego określić. Skomunikował się ze specjalistą z New-Yorku, który ma przyjechać na konsyljum.
 — Ale czy ma jakie rany?
 — Miała lekką ranę na głowie, poza tem kilka sińców, ale co najważniejsze — to jest coś w kręgosłupie, co spowodowało paraliż obu nóg.
 Pan Pendlton westchnął głęboko, chwilę milczał, potem zapytał:
 — Jakże ona to przyjęła?
 — Nie zdaje sobie sprawy z tego, co jest w rzeczywistości, a ja nie czuję się na siłach powiedzieć jej tego.
 — Czyż nie czuje, że nie może poruszać nogami?
 — Czuje, naturalnie! Ale myśli, że jest to zła-