Strona:Guzik z kamei (Rodriques Ottolengui).djvu/127

 — Słusznie, ale ja to przewidziałem i powiedziałem panu. Przez to przyrzeczenie nic pan nie mogłeś zyskać, a odwiedziny musiały tylko stwierdzić to, com powiedział.
 — Bardzo mi przykro i obiecuję, że już nie zgrzeszę.
 — Zgrzeszyłeś pan znowu, Mr. Barnes.
 — Jakto?
 — Miss Remsen nie może się ruszyć z domu, nie będąc tropioną przez szpiegów pańskich.
 Barnes zagryzł gniewnie usta, wobec tej znajomości wszystkich poczynań swoich.
 — Tym razem nie masz pan racji! — rzekł bez wahania. — Przyrzekłem nie napastować Miss Remsen w związku z wiadomą sprawą, atoli śledztwo moje dotyczy czegoś całkiem innego.
 — Czegóż to?
 — Uprowadzenia.
 — Uprowadzenia? To niesmaczne! Kogóż mogła uprowadzić Miss Remsen?
 — Młodą panienkę, Różę Mitchel.
 — Cóż to za Róża Mitchel, jeśli łaska? Może córka zamordowanej?
 — Może. Badam to właśnie. Dotąd uchodzi jednak za córkę pańską.
 — Acha! A możesz pan dowieść, że tak jest?
 — Nie mogę.
 — Doskonale. Otóż ta Róża Mitchel, uchodząca za córkę moją, została przez Miss Remsen przesiedlona z jednego domu do drugiego. Nie możesz pan tego udowodnić, a gdyby zresztą i tak było, gdzież tu się mieści jakieś uprowadzenie? Poprostu przyszła żona moja zabiera dziecko, będące rzekomo córką moją, z jednego miejsca i umieszcza w drugiem.