Strona:Grazia Deledda - Po grzesznej drodze T.I.djvu/88

 Piotr śledził oczyma ruch jej rąk, różowych od ciepła ognia, które powoli posuwały się po białem, błyszczącem płótnie. W odbiciu promieni paznokcie jej świeciły, płótno, które leżało na kolanach i spadało aż na ziemię, i biała koszula przybierały odblaski błękitnawe. Ręce odcinały się na tem białem tle miękkie i żywsze w barwie, i Piotr palił się od pragnienia, od nieposkromionej żądzy, żeby rzucić się na nie, wycałować te ręce, a nie odpowiadać na niedyskretne pytanie Marji.
 — Cóż, nie odpowiadasz, Piotrze? — powtórzyła trochę zmartwiona.
 — Kiedy nawet nie wiem, o czem mi mówisz.
 — Ho, ho! — Marja przestała szyć i spojrzała na niego złośliwie.
 Spuścił głowę jak dziecko.
 — Ależ tak! — sprzeciwił się. — Nigdy nie szukałem Sabiny...
 — Gadaj zdrów! A w winnicy, w dzień zbierania gruszek, kiedyśmy przyszły razem! Możeście odmawiali różaniec, kiedy mnie nie było?
 Piotrowi błysnęła szczęśliwa myśl:
 — Co tam, co tam! — rzekł jakby w roztargnieniu, podnosząc łopatkę z ziemi i silnie zgarbiony, kreśląc nią znaki w popiele. — Powiedziałem Sabinie, że chciałbym jej się zwierzyć z pewnej rzeczy, z mojej miłości... ale nie ku niej. Ku innej. Chciałem zasięgnąć jej rady...