pie, lecz także pilnie śledził wydarzenia w Azji, przewidując walkę o panowanie w tej części świata między Rosją i Wielką Brytanią[1].
Popławski wychodził z założeń realistycznych, argumentując, iż odrodzenie Polski w granicach przedrozbiorowych jest niemożliwe z punktu widzenia geopolitycznego. Twierdził, że przyszła Polska musi być oparta o granice naturalne, co było charakterystyczne dla prekursorów geopolityki i początkowego okresu jej rozwoju. W 1887 r. wyraźnie określił aspiracje terytorialne przyszłej Polski. Główną osią miała być Wisła, jako podstawowa arteria wodna. Kluczowymi miało być posiadanie swobodnego dostępu do morza oraz włączenie Śląska. Dowodził, iż głównym błędem geopolitycznym w przeszłości było inkorporowanie rozległych obszarów na Wschodzie, podczas gdy całkowicie został zaniedbany kierunek zachodni. Geopolityczną koniecznością było dla niego przyłączenie do Polski ziem północnych (wraz z Prusami Wschodnimi) i zachodnich. Popławski obrazowo pisał, iż „nasi politycy marzą jeszcze o Wilnie i Kijowie, ale o Poznań mniej dbają, o Gdańsku zapomnieli prawie zupełnie, a o Królewcu i Opolu nie myślą zgoła”[2].
Na łamach swoich pism Popławski argumentował, że polityka każdego zdrowego narodu musi mieć charakter ekspansyjny. Postulował prowadzenie m.in. polityki kolonizacyjnej. Uważał, że jest to warunek konieczny, ponieważ prowadzenie ekspansji klasycznej w takim położeniu geopolitycznym, jakie ma Polska jest innymi
