Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/177

tów. Białe, wonne, jak kadzielnica. Listki zielone cudowną, wiosenną, prawie przejrzystą zielonością.
 Dziewczę wyciąga ręce:
 — Hyacenty!...
 — A! to pani lubi hyacenty?
 — Nad życie.
 — Jak to dobrze... ja tak się bałem...
 — To dla mnie?
 — Tak!... Niech pani przyjmie... niech pani nie odrzuca... to razem z życzeniami...
 — Ale... dlaczego pan mi daje kwiatki?
 — Ja nie wiem... ale przecież... przechodziłem... widzę tę doniczkę i myślę, że tylko pani, panno Józefo, może mieć te kwiatki. Tak mi jakoś panią przypomniały... Niech pani się nie gniewa...
 Głos mu zamiera. Drugą ręką obciąga swą uczniowską bluzkę, przestępuje z nogi na nogę. Ją ogarnia jakieś dziwne rzewne uczucie wdzięczności. Ten kwiat, to była właśnie ta wiosna, do której ona tęskniła, ten dar, nie taki codzienny, jak ów rubel ojca i bluzka matczyna.
 Bierze więc doniczkę z hyacentem i zanurza swój różowy nosek pomiędzy biel kwiecia.
 — Ach! jak pachną! jak pachną! — mówi z rozkoszą.
 Tarnawicz uśmiecha się radośnie:
 — Podobają się pani?
 — Bardzo, strasznie. Dziękuję panu.
 Wyciągnęła ku niemu rękę. On szybko otarł swoją rękę o bluzkę i pochwycił długie, wązkie palce Pity.
 Szastnął niezgrabnie nogami i szybko wyszedł z kuchni.
 Pita została sama ze swoim hyacentem.
 — Co teraz z nim zrobię? — pomyślała zakłopotana — mama będzie się gniewała. Choć przecież cóż złego? Żeby to był dorosły mężczyzna, ale to uczeń, a potem kolega Mundkowy... Mówi mi: „Panno Józefo“ — tak miło!