Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/131

 Za parawan do Edka weszła Pita.
 — Proszę cię, Edku, oto twój rosół.
 Edek podniósł się na łokciu powoli, z niezgrabnym wdziękiem rekonwalescenta. On zbrzydł do reszty podczas swojej choroby. Nie urósł, ale obrósł. Pod nosem i na szczękach wysypał mu się puch czarny, gęsty, i Pita stanęła, jak wryta, ujrzawszy tak nagle w świetle dziennem twarz brata.
 — Och, Edku! — wymówiła ze zgrozą.
 — Co?
 — Ty... ty masz coś, jakby brodę.
 Edek nadął się z dumą:
 — A cóż ty myślisz, że będę taki goły chodził, jak Mundek? Daj mi trumnę.
 Pita schyliła się pod sofę i wyciągnęła podłużne pudełko, związane szpagatem.
 Edek otworzył je i z pomiędzy mnóstwa szpargałów wyciągnął małe lusterko.
 — Bardzo nieźle! — wyrzekł, oglądając swe kosmyki — będę nosił à la Mickiewicz...
 — Aleś ty sztubak.
 Edek cisnął ze złością lusterkiem o kołdrę:
 — Głupia jesteś... Są sztubaki, którzy mają nietylko brodę, ale i dzieci.
 Pita pokręciła głową.
 — To niemożliwe.
 — Niby dlaczego?
 — Bo takiemu sztubakowi żaden ksiądz ślubu nie da.
 — A na cóż mu ślub potrzebny?
 — No... bo...
 — E, cicho, głupia kaczko.
 Edek zaczął z upodobaniem grzebać w swych pamiątkach. Z ironicznym uśmiechem wyjął pudełko po cukierkach i otworzył je. Wewnątrz spoczywało duże pudełko od proszków. To zawierało mniejsze pudełko, a to