Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/523

okazałaby zbytniego wstrętu do przyjęcia mnie na zastępcę zniknionego zięcia. Może nawet skończyłoby się na tem, że prowadzilibyśmy z czasem wspólne gospodarstwo do końca życia“.
 Sarkazm ściskał mu serce z okrucieństwem nie do zniesienia. Nerwowo nalał sobie raz jeszcze wina i wypił je do dna.
 — Czemu ty pijesz tak wiele dzisiejszego wieczora? — spytała Hipolita, zaglądając mu w oczy.
 — Pić mi się chce okropnie. A ty, czemu nie pijesz?
 Szklanka Hipolity była próżną.
 — Pij! — mówił Jerzy, który zrobił gest jakby jej chciał nalać wina.
 — Nie — odpowiedziała. — Ja wolę pić wodę jak zwykle. Nie lubię żadnego wina, prócz szampańskiego... Przypominasz sobie w Albano zdumienie tego poczciwego Pankracego, kiedy korek nie chciał wyskoczyć i kiedy trzeba było uciec się do korkociągu?
 — Musiało tam chyba na dole pozostać jeszcze kilka butelek w pace. Pójdę po nie.
 I Jerzy podniósł się żywo.
 — Nie, nie! Nie dzisiejszego wieczora!
 Chciała go powstrzymać. Ale kiedy zabierał się koniecznie do wyjścia:
 — To i ja pójdę z tobą — zawołała.
 I wesoła, lekka, zeszła wraz z nim do jednego z parterowych pokoi, który im służył za spiżarnię.