Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/284

 Żadna z kobiet nie śmiała odpowiedzieć. Wszystkie w cieniu widziały błyszczącą jakąś postać, niepochwytnych kształtów.
 W tedy postąpił ku drzwiom. Kiedy przeszedł próg, gorąco szalone i wyziew wstrętny zatamowały mu oddech. Odwrócił się i wyszedł.
 — To kosa — rzekł.
 W samej rzeczy była to zawieszona na ścianie kosa.
 — Ach, kosa...
 I głosy ozwały się znowu:
 — Liberato! Liberato!
 — Czyś ty zwaryowała?
 — Zwaryowała.
 — Noc zapada. Idziemy.
 — Dziecko już nie płacze.
 — Biedne stworzenie! Zasnęło?
 — Nie płacze już.
 — Teraz wsuńcież kołyskę; wieczór wilgotny. Pomożemy ci, Liberato.
 — Biedne stworzenie! Czy śpi?
 — Powiedziałbyś, że to mały trupek. Nie rusza się wcale.
 — Wnieśże do domu kołyskę. Czy słyszysz nas, Liberato?
 — Ona zwaryowała.
 — Gdzie lampa? Józef powróci. Nie masz lampy? Józef powróci z wapniami.
 — Ona zwaryowała widocznie. Nie mówi nic już.
 — No, idźmyż. Dobranoc.