Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/22

„Dzisiejszej nocy nie będę mógł być zdala od niej; nie, nie będę mógł...“ I doznawał nieokreślonego wrażenia, że nim zawładnęła obca mu jakaś siła. Tragiczne jakieś tchnienie owiało mu umysł.
 — Jerzy! — zawołała Hipolita przelękła, przyciskając jego ramię.
 Zadrżał. Poznał to miejsce, w którem zatrzymywali się, przypatrując krwawej plamie, pozostałej po samobójcy. Spytał:
 — Boisz się?
 Spojrzeli sobie wzajem w oczy, zamieniając w tem spojrzeniu upajającą obietnicę.
 Jerzy, pokonany rozrzewnieniem, spytał:
 — Przebaczasz mi?
 Powtórnie podnieśli na siebie wzajem oczy, a w spojrzeniu pełno było pieszczoty.
 On szepnął:
 — Moja uwielbiona!
 Ona odpowiedziała:
 — Do widzenia! Do jedenastej, myśl o mnie!
 — Do widzenia!
 Rozstali się na początku ulicy Gregoryańskiej. Ona zwróciła się w ulicę Capo-il-Case. Kiedy się oddalała trotuarem wilgotnym i połyskującym od blasku oświeconych szyb sklepowych, on ścigał ją spojrzeniem.
 „I otóż, opuszcza mnie; powraca do domu, który mnie nie jest znanym; wchodzi w życie powszednie, prozaiczne, gminne, zrzuca z siebie tę