Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/95

wobec Juliany. Czułem, że między nią a mną jakaś rzecz nieznana utrzymuje wciąż przedział. Ale równocześnie miałem wiarę głęboką, że prędzej czy później ów „gest prosty a milczący“ zburzy tę przeszkodę i wróci mi szczęście.
 Tymczasem jakże mi się podobał pokój Juliany! Wybity był jasną materyą nieco spłowiałą, o kwiatach bardzo bladych, z głęboką alkową. Jakąż wonią napełniały go bukiety tarniny!
 Ona ozwała się, pobladłszy więcej jeszcze:
 — Ten zapach jest tak przenikliwy! Odurza formalnie. Nie czujesz tego?
 Podeszła otworzyć okno.
 Potem dodała:
 — Maniu, zawołaj mis Edytę.
 Nauczycielka weszła.
 — Panno Edyto, proszę zanieś te kwiaty do pokoju, gdzie fortepian; włóż je pani w wazony. A ostrożnie, bo możesz się pokłóć.
 Mania i Natalka chciały nieść część bukietów. My pozostaliśmy sami. Ona powróciła znów do okna i oparła się o framugę, plecami zwrócona do światła.
 Przemówiłem:
 — Masz może jakie zajęcie? Czy mam odejść?
 — Nie, nie; zostań, siadaj. Opowiedz mi twoją ranną przechadzkę. Jak też daleko zaszedłeś?
 Wymawiała te frazesy z jakimś pośpiechem.