Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/446

 — Nie, nie! Co ty robisz? Zabijesz je jeszcze! — wołała moja matka.
 W tej chwili drzwi otwarły się i głos czyjś oznajmił;
 — Doktór.
 Doktór Jemma wszedł.
 — Miałem już przybyć; w drodze spotkałem kabryolet. Cóż tu się stało?
 Nie czekając na odpowiedź, postąpił ku memu bratu, który trzymał jeszcze Rajmunda na rękach, odebrał od niego dziecko, przyjrzał mu się i spochmurniał.
 — Spokoju tylko — rzekł — trochę spokoju! Trzeba je rozwiązać z powijaków.
 I położył dziecko na łóżku mamki, pomógł matce mojej wyjąć je z pieluch.
 Drobne ciałko ukazało się. Miało ono tęż samą barwę ziemistą, co twarz. Kończyny opadały obwisłe, bezwładne. Tłusta ręka doktora obmacała skórę w różnych okolicach ciała.
 — Zrób mu co doktorze! — błagała moja matka. — Ocal go!
 Ale doktór zdawał się niezdecydowany. Pomacał puls, przyłożył do piersi i szepnął:
 — Wada serca... Niepodobna.
 Potem zapytał:
 — Ale jakimż sposobom zaszła taka zmiana? Tak niespodziewanie?
 Moja matka chciała mu opowiedzieć, jak to się stało; ale zanim dokończyła opowiadania, wybu-