Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/165

łosnym, łatwe było i jedyne. Skoro jednak wchodziły tu indywidualne odczucia — kobiety zamykały się jak kwiaty o nadejściu pory nocnej.
 I dlatego w miarę zapadania wieczoru Rena mówiła:
 — Nie mów o miłości!...
 Nagle otwarły się drzwi i weszła pokojowa z listem.
 — Od pana profesora!
 Ręka Reny drżeć zaczęła. Zwróciła się do Kaswina:
 — Pozwolisz?
 Ukłonił się, powstał i odszedł do okna, gdzie zaczął palić papierosa.
 Po kilku minutach odwrócił się.
 Rena leżała z głową ukrytą w poduszkach. W ręku trzymała zmięty list. Podszedł ku niej niespokojny.
 — Renusiu! Co tobie?
 Podniosła głowę z wysiłkiem. Była bardzo piękną i bladą. Kaswin nigdy nie widział tyle uroku, nagromadzonego na twarzy kobiety. Uśmiechnęła się z wysiłkiem.
 — Nic! Nic!... Nagle... zawrót głowy...
 — Może lekarza?
 To jedno słowo przywróciło jej równowagę. Było bardzo ziemskie, bardzo troskliwe, bardzo zwyczajne.
 — Co znowu?... Przeciwnie! Pragnę przejechać, rozerwać się.
 Milczał. Było to w połowie miesiąca. Grupę holenderską wziął na kredyt. Nie miał pieniędzy na zapłacenie powozu.
 — Pójdź po dorożkę...
 Uciekł się do kłamstwa.
 — Mam bardzo ważny interes dziś wieczór, jutro...
 Nagle porwał ją szalony gniew.
 Nagle spojrzała na niego brzydkiemi oczyma.
 — Co robi tu ten wypomadowany smarkacz, który nie jest w stanie nawet rozerwać ją w takiej podłej, fatalnej chwili? Czego ją nudzi od tylu godzin, opowiadając o Krishnach, Dewakich — i żydowskich bibljach po to, aby zjechać do doskonałości i perfekcji, z jaką podobno umieją oddawać się przygodne kawiarniane kochanki?
 I z niewysłowioną pogardą pożegnała swego gościa, podając mu niedbale lewą rękę, nie wiedząc, iż dotknięciem tem, lekkiem i wzgardliwem, przelewała w dłoń mężczyzny cały prąd gorąca, który zaczynał miotać i ciskać dokoła niego chimeryczne zjawiska pożądań.
 — Bądź zdrów! — wyrzekła oschle. — Chcę zostać samą!
 Odszedł.
 I została sama — wśród różowego zachodu słońca, złota azalij — z listem Halskiego w ręku.