Strona:Gabrjela Zapolska-Antysemitnik.pdf/117

co gra Sarę, to się coś gniewała, bo poszła na górę, do pana sekretarza i potem wróciła bardzo zła...
 — A... czy co mówiła?
 — Nic — tylko ja wiem, że była zła. Bo jak ona w dobrym humorze, to zawsze posyła sobie po czekoladę z ciastkiem i pije na scenie, a jak się czego pogniewa, to nie posyła po czekoladę.
 — A... tak!... Więc nie piła czekolady?
 — Nie!
 — A więc nic więcej nie wiesz?
 — Nie!
 Dochodzili już do domu Irmy.
 Szatkiewicz przystanął na środku trotuaru.
 Moja droga! — zaczął słodkim głosem — proszę cię, dowiedz się, o co chodziło tym dwom naiwnym i dlaczego tamta była zła.
 Irma śmiać się zaczęła.
 — Pan lubi takie babskie plotki?
 — Passjami.
 Chórzystka ucieszyła się serdecznie.
 No, to dobrze, to ja panu nieraz o tem opowiadać będę. U nas w teatrze czasem jak w garnku...
 Urwała głos i dodała tonem gorącej prośby:
 — Tylko pan nikomu nic nie powie... Bo to widzi pan, u nas niewolno wynosić tego, co się dzieje, poza teatr. To już tak od dawna zawsze było!
 Lecz on uspokoił ją natychmiast.