Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/122

Ama troskliwie wybiera mu „menu“ ze szparagów, kalafiorów, brukselki i innych zielenin.
 — Nie wolno... nie wolno... ja każę!
 Rozkoszą napełnia go ta słodka staranność. Nagle doznał jakiejś dawno nieznanej wesołości. Ta słodka kobieta, gwar Wiednia, trochę ulgi w cierpieniu — podnieca go radośnie. I warszawskim zwyczajem nie pojmuje inaczej wyładowania tego radosnego uczucia, jak w formie pękatej, szkaradnej butelki, sterczącej w odrapanej wazie, imitującej nieśmiało srebro.
 — Każę zamrozić...
 Ale ona zarumieniła się z oburzenia.
 — Proszę pana... co to znaczy?
 — Ja.. nic... tak...
 — Panu nie wolno. A jeśli dla mnie, to ja mam wstręt do szampana.
 I cudne, łagodne, domowe spojrzenie.
 — Poco takie wydatki?
 Uśmiechnął się. Sprawiła mu tem wielką radość. Stanowczo była dużo warta. Tak naiwnie troszczy się o to, aby nie wydał dużo na szampana. Prawie naiwna. Słodka! I tamten ją bił!...
 — Zresztą ja tylko jedno wino lubię — dodaje.
 — ?...
 — Liebfrauenmilch.