Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/11

 — A no! dwunasta zaledwie...
 — Ale po kogo?
 Zapanowało milczenie. Nastał czas namysłu.
 Taki sam, jaki nastaje w chwili, gdy garson w restauracji podaje kartę potraw do wyboru.
 Zbożne skupienie ducha.
 Bo fakt wielkiej doniosłości. Chodzi o wybór.
 I tu milczano.
 Wreszcie ozwał się znów leniwy głos z kąta za parawanem:
 — Poślij po Staśkę Chodacką, tę z chóru.
 — Bene!
 — A jakby jej nie było, to niech jej siostra przyjdzie.
 — Bene!
 I zaraz rozkaz:
 — Pieter!
 Z portjery wywija się twarz o szklanych oczach.
 — Niech Pieter bierze dorożkę i sprowadzi tu Staśkę Chodacką. Pieter wie, na Teatralnej.
 — Wiem, jaśnie panie.
 Ani drgnął, ani się skrzywił.
 — Tylko raz, dwa...
 — Dobrze.
 — Ma Pieter pieniądze na dorożkę?
 — Mam.
 — No to dalej! A niech się śpieszy. Jak jej niema, to niech przyjedzie Mania, siostra, ta druga... Zrozumiał Piotr?