Strona:Gabriela Zapolska - One.djvu/260

wstaje we mnie nieprzeparte pragnienie powiedzieć jej długo tajone słowo.
 Ujmuję ręką zwoje jedwabistych włosów i odsuwam, pragnąc zbliżyć się do mego ukochanego uszka. Nagle z pośrodka masy włosów błyska coś, jak ogień mieniący się barwami tęczy.
 Zamiast turkusa w uszku mej dziewczynki tkwi wielki, wspaniały brylant.
 Chcę mimo to powiedzieć jej, jak ją kocham, — ale nie mogę. Słowa więzną w gardle, jakaś mgła zasłania oczy...
 Urywanym głosem zapytuję:
 — Skąd masz takie brylanty?...
 Ona płoni się cała jak zorza i kryje swą główkę na mej piersi.
 — To od cioci Loci prezent ślubny! — mówi ledwie dosłyszanym szeptem.
 — Prezent ślubny?...
 — Tak, idę za mąż, za pana Leona, tego z blond wąsami, który bywał u nas czasami w Warszawie. Od tygodnia jesteśmy zaręczeni. Nikt, oprócz mamy i cioci, nie wie jeszcze o tem... Chciałam ci to sama powiedzieć, mój stary przyjacielu!
 Stary przyjacielu!
 Tak — miała słuszność. Byłem dla niej tylko starym przyjacielem. Przyszedł inny, młodszy i zabrał ją jak swoją.