Strona:Gabriela Zapolska - Jak tęcza.djvu/140

jego moc dziwną, z jaką narzucił jej wtedy swą wolę i nic w tem nie było z człowieka, którego wabny gest zasypał ją przed chwilą różami.
 — Nie wiem, kto on! — pomyślała z rozpaczą.
 Czekał na nią pod cieniem palmy w ogrodzie Stabilimento.
 Czytał jakiś list, który złożył żywo na szelest jej sukni.
 Ona wyciągnęła ku niemu rękę, jeszcze przepojoną zapachem róż
 — Dziękuję! — wyrzekła półgłosem.
 On zdawał się zdziwiony tem podziękowaniem.
 — Za co?...
 I nagle woń róż, które Helena przyniosła ze sobą, przypomniała mu wszystko.
 — A... za róże!... tak!...
 Był, jakby roztargniony; list czytany przed chwilą złożył starannie w głębi portfelu.
 Helena usiadła na ławce i uczucie jakby zawodu przepełniło jej duszę.
 Posępnie wpatrzyła się przed siebie. Nie wiedziała dlaczego, lecz uczuła się nagle samą.
 On usiadł obok niej, lecz nie pytał ją o róże, zdawał się zamyślony, jakby niepewny. Po chwili dopiero zapytał:
 — Dobrze tam pani było?
 Z kolei ona odbiegła od niego myślą i spytała:
 — Gdzie?
 — Wśród róż.
 Zasnęłam...
 Uśmiech rozjaśnił jego trochę surowe usta.
 — Byłem tego pewien.
 Helena, nie patrząc nań, uśmiech ten odczuła, zdawało się jej, że promień słońca przedarł się do jej duszy.
 — Dlaczego pan nie przyszedłeś?... — spytała.
 — Pani wie, po co pani pyta.
 — Lękałeś się zepsuć harmonię?
 — Tak, mężczyzna i kwiaty! Nie! nie!... Chciałem panią zostawić sam na sam z różami, chciałem, ażebyś pani to sama potem długo pamiętała.
 Z ust jej wybiegło ciche:
 — Całe życie.
 Nie podjął tych dwóch słów, tylko bardzo delikatnie ujął jej rękę i palce swoje splótł z jej palcami. Giętkie były i zimne. Objęły jej słabe dość palce silnemi obrączkami i zacisnęły się dokoła nich powoli, jak węże nieubłagane i okrutne.
 Helena nie cofnęła ręki.
 Te palce zdawały się wyrażać to, czego nie chciały wypowiedzieć usta. Po raz pierwszy objawiła się w bardzo wyra-