Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/641

dała ukłon w obojętny, zagadkowy sposób, w jaki zwykle witała znajome osoby.
 Odwróciła głowę i czytać znów zaczęła.
 Żabusia wzruszyła ramionami.
 Nagle w przedpokoju rozległo się uderzenie dzwonka.
 Z sąsiedniej jadalni wypadła pokojówka i drzwi otworzyła. Rozległy się męzkie głosy.
 Żabusia w ręce klasnęła.
 — Rak i Tański! — zawołała z kłamaną radością.
 Na progu ukazała się drobna postać Hohego.
 — Gdzieście się panowie spotkali? — spytała Żabusia, podając mu rękę.
 — Ujrzałem przez szybę u Bliklego pana Kochanowicza i wstąpiłem — odparł Hohe — źle jednak się wybrałem, gdyż spotkała mnie tam nieprzyjemność...
 W tej chwili Rak wtargnął do salonu, śmiejąc się głośno.
 — Jak Boga mego kocham! — wołał — A to awantura!...
 Dostrzegłszy Helenę, rzucił się ku niej szurając nogami.
 — Pani dobrodziejka... co za szczęście!... A toć wieki całe...
 Helena podała mu rękę i usiadła szybko na fotelu, osłaniając się szczelnie fałdami płaszcza.
 Hohe skłonił się jej zdaleka.
 Rózia nie poruszyła się z miejsca, tylko powoli, nie odrywając oczów od książki, wyciągnęła rękę, rozplątała sznur, podtrzymujący ciemną firankę i opuściła fałdy, odgradzając się w ten sposób od reszty towarzystwa.
 Helenie biło serce ze zdwojoną gwałtownością.