Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/631

 Mała westchnęła, podciągnęła noskiem i powtórzyła:
 — Posukaj!...
 Zaczęła tedy szukać dokoła ławki, drepcząc w ślad za niańką mocno zaaferowaną.
 Helena, mimowoli zainteresowana, zaczęła śledzić dziewczynkę, ujęta jej wdzięcznemi ruchami małego kociaka.
 — Dzieci — pomyślała — to ładne... bardzo ładne!...
 Przemknął przed nią obraz opustoszałego jej mieszkania.
 — Wypełnia dom — dodała w myśli.
 Lecz szybko powróciła do swych dawnych pojęć głęboko zakorzenionego jeszcze egoizmu.
 — Hałas... kłopot — pomyślała — a przytem niszczy zdrowie... urodę...
 Lecz ten ostatni argument nie miał dawnej siły...
 — Uroda — ciągnęła w myśli — co mi przyszło z mojej urody! Rzucają mi ją jak obelgę, jak kalectwo... Nawet Born... nawet on! I ten mnie pożądał...
 — Nie starał się jednak cię uwieść...
 Ironia i niewiara zachichotały nagle w jej duszy.
 — Nie dałaś mu do tego sposobności; zresztą wiedział, że mu się nie uda!...
 Lecz jeszcze ta myśl nie zdążyła się uformować w jej mózgu, gdyż już inna ją niszczyła zupełnie.
 — Kłamstwo, kłamstwo!... Udałoby mu się prędzej niż Hohemu, niż każdemu innemu, który pragnąłby zostać twoim kochankiem...
 Znużona, zdręczona, trzymała ręce złożone na