Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/579

 Przeszła mimo; trochę odzieży i bielizny leżało porozrzucane dokoła.
 Helena weszła do jadalni.
 Przy stole, jak zwykle, siedział Samana.
 Obok niego stał jakiś mężczyzna, w palcie narzuconem „na opaczki“.
 Stojąc, kołysał się na szeroko rozstawionych nogach.
 — No — mówił — zejdźże, narwany, ze swej nirwany, bierz poduszkę i przeprowadzaj się!...
 Słysząc szelest sukni, odwrócił się.
 — Findesiècle’istka! — zawołał ze śmiechem.
 Helena poznała Szerkowskiego.
 Z nagłym ku niemu zbudzonym pociągiem, podała mu rękę.
 — Witam pana!...
 — Powinienem się był spodziewać zastać tu panią — wyrzekł Szerkowski.
 — Dlaczego?
 — Nowe prądy... modne!... Mistycyzm, spirytyzm, mediumizm... pierogi odgrzewane... w sam raz potrawa dla zbawienia żołądków pełnych dekadenckiej dyspepsyi... Rok dziewięćdziesiąty czwarty... Sześć lat do końca wieku... Fin-de-siécle!... ha?... co?...
 Ukazał mrugnięciem oka milczącego Samanę.
 — Asceta warszawski tak się objadł sałaty, że ruszyć się nie może... Chciałby się oto podnieść z ziemi, jak fakiry... Eliasz albo Kryszna... ani weź!.. Z krzesła się podnieść nawet nie może!... Patrz pani na tę twarz!... Co za wspaniały typ anachorety!...
 Helena spojrzała na Samanę i ogarnęło ją nagłe zdziwienie. Nigdy może nie wydał jej się tak śmiesznym, tak dziwacznym i tak będącym w nie-