Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/509

 Rękami drżącemi biła o ścianę, jak ptak skrzydłami. Postarzała się w jednej chwili o lat kilkanaście. Szczęka dolna opadła jej na dół, odsłaniając dziąsła i zęby.
 — Zdrowaś Maryo — szeptała.
 Lecz Siennicki wśród porozrzucanych poduszek szukać zaczął.
 — Czas skończyć! — wyrzekł chrapliwym głosem — czas skończyć, bo jeszcze chwila a zwaryuję... Naprzód ty...
 Wyciągnął rękę, w której błyszczał rewolwer Heleny.
 — Weź, weź! — mówił rozkazująco.
 Ona zacisnęła ręce koło szyi, głowa jej latała, jak serce we dzwonie.
 — Nie, nie!...
 Lecz Siennicki wyprostował się i spojrzał jej prosto w źrenice.
 — Ja ci każę, musisz!...
 Helena nagle zdrętwiała.
 — A tak, muszę — powtórzyła cicho.
 Pod czaszką uczuła znów lód i to przekonanie, że musi się zabić, że innego dla niej wyjścia nie ma.
 I uczuła się tak lekką, jak w chwili, w której poiła się eterem. Zdawało się jej, że unosi się w górę, przestała rozpaczać, modlić się i stała się cała tą myślą, iż zabić się musi, powinna, myślą, którą przelał w nią wzrok i tajemny prąd, płynący ku niej z całej postaci Siennickiego.
 On, nie spuszczając jej z oczów, odnalazł między kwiatami swój rewolwer.
 — Chodź tu! — rzucił ostrym głosem.
 Helena przyczołgała się ku niemu, bardziej do widma, niż do istoty ludzkiej podobna.