Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/505

 — Zabijajmy się! — wyrzekła drżącym głosem.
 Lecz doznała wielkiego uczucia ulgi, gdy Siennicki odparł:
 — Niech pani jeszcze chwilę zaczeka...
 Wymówił te słowa prawie wesoło. Helena, zdumiona, spojrzała nań i uderzona została nagłą zmianą, jaka zaszła w jego postaci. Miał na sobie balowe ubranie i twarz jego prawie jasną i rozpogodzoną okalały dobrze uczesane i błyszczące włosy.
 Podniósł z ziemi futro Heleny i wyrzucił je do przedpokoju.
 — Nie trzeba, aby ta czarna plama psuła nam harmonię błękitu, prawda?
 Zaczął uważnie przyglądać się Helenie.
 — Jak to dobrze, że się pani również niebiesko ubrała, tak się bałem, że pani włoży na siebie suknię ciemną, albo brutalnie białą!...
 — Wszedł do przedpokoju i zamknął drzwi na klucz.
 — Gość, na którego czekamy, wejdzie zamkniętemi drzwiami!
 Była to pierwsza aluzya, jaką zrobił do aktu, do którego się gotował. Wypowiedział jednak te słowa lekko, wesoło, z uśmiechem na ustach.
 Helena, coraz więcej zdziwiona, patrzyła nań szeroko rozwartemi oczyma.
 Siennicki klucz w kieszeń fraka wsunął i, rozrzuciwszy dokoła tuberozy, położył się na ziemi i zapalił papierosa.
 — Błękit i cisza — przemówił po chwili i ku Helenie rękę wyciągnął.
 — Chodź, odpocznij!...
 Oczy jego patrzyły na nią łagodnie, smutnie, ręka wyciągnięta rozkładała się ku niej, jak nagle odkryte gniazdo.