Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/212

wyrzekła — ja rzucałam światu rękawicę a świat mnie obrzucił kamieniami... Oto, co zyskałam!
 — Dawniej pani drwiłaś ze świata...
 Helena uczuła, iż zdradza się w tej chwili zanadto ze swym brakiem logiki.
 — I teraz drwię zeń — odparła — ale drwię po cichu! Oto cała różnica.
 Podniosła powoli powieki i prześlizgnęła się wzrokiem po twarzy Fajfra.
 — Żegnam pana!
 Lecz on teraz ustąpić nie chciał, nagłem przeczuciem zdjęty.
 — Dokąd pani idzie! — zawołał półgłosem — ręczę, iż idziesz pani spotkać się z kimś, kto jest pani milszy odemnie... Czy tak? Czy zgadłem? Twarz pani się mieni... Heleno!... Heleno!...
 Za całą odpowiedź Helena skinęła na przejeżdżającą dorożkę.
 — Zmuszasz mnie pan wsiąść do dorożki! — wyrzekła, kierując się ku powozowi — miałam ochotę przejść się trochę!...
 On podbiegł ku niej blady, z drżącemi wargami i porwał ją za rękę.
 — Nie pojedziesz, nie pojedziesz! — szeptał nieprzytomnie.
 Dorożkarz oglądał się z kozła ukosem, jakaś służąca stanęła na brzegu trotuaru i patrzyła ciekawie.
 Helena zawrzała cała ze źle pohamowanej złości, lecz spojrzawszy w twarz Fajfra, przeraziła się jej wyrazem.
 Uścisnęła więc mocno jego rękę i pochylając się ku niemu, wyrzekła:
 — Puść mnie pan, jutro napiszę do ciebie!