Strona:Gabriela Zapolska - Dobrana para.djvu/17

 Brunet z bulwaru był o całe niebo piękniejszy.
 Emil nie zdawał się spostrzegać zmiany w usposobieniu Fanny.
 — Nie pijesz? — zapytał, nalewając jej drugi kieliszek koniaku.
 — Dziękuję! — odparła, czyszcząc sobie paznogcie widelcem.
 — Napij się! — nalegał — w głowie ci się zakręci, zobaczysz jakie to przyjemne.
 Fanny wypiła.
 — Gdy powracałem, spotkałem w loży portjerki żonę kapelmistrza. Niosła w ręku cale kilo kalafonji... Pewnie na obiad...
 Roześmieli się oboje.
 — Napij się jeszcze kieliszek! — nalegał Emil.
 Fanny, nie opierając się nawet, wychyliła koniak duszkiem.
 Piecyk, rozpalony do czerwoności, wydzielał z siebie swąd rozgrzanego żelaza. Swąd ten mieszał się z wonią bzu, który wiądł powoli, bielejąc, jak jasna plama, w ciemnym kącie pokoju. Purpurowy abażur, świeżo przez Fanny kupiony i zarzucony na lampę, przepuszczał światło, barwiąc je krwawym odcieniem. Światło to rozlewało się dokoła stołu, na którym porozrzucane brudne talerze, widelce, szklanki, resztki sera i owoców.
 Emil w kamizelce, z rękawami koszuli, mocno nad łokcie podniesionemi, sączył powoli koniak i, skończywszy obiad, dogryzał jeszcze resztki krewetów.
 Fanny w bluzie, z resztką różu i blanszu używanego na ulicę, bez czuba, z czołem odsłoniętem, siedziała, opierając nogi o brzeg rozpalonego piecyka.
 Sprawiało jej to ból dojmujący i zarazem roskosz nieokreśloną.
 Co wieczór powtarzało się to samo.
 Fanny, rozmarzona koniakiem i gorącem, drzemała, w ten sposób oparta o piecyk. Oczy jej zasnuwały się białą i delikatną gazą, usta otwierały się, jakby powietrza spragnione.
 Emil znajdował ją wtedy bardzo „rigolo”, zresztą