Strona:Gabriela Zapolska - Akwarelle.djvu/76

wlepionemi we mnie, taka mała i drobna, że prawie niknie w przestrzeni.
 Oczy moje mimowoli jak przykute pochłaniają tę drobniutką postać i oderwać się od niéj nie mogą.
 Córeczka moja milczy, a tylko różowe usteczka drżą jakąś skargą niewyszeptaną.
 Patrzę na nią, patrzę i odejść nie mogę.
 Nagle, na długich ciemnych rzęsach zaświeciła łezka, błyszczy tam chwil kilka, a potém wolno zsuwa się po okrągłéj twarzyczce, zostawiając po sobie lśniącą bruzdę.
 Ta jedna łza méj dzieciny pada mi na serce rozpaloném żelazem. Gdyby dziecko krzyczało, płakało głośno, uciekłabym z pewnością; ale ta jedna łza — tak niema, a przecież jak wymowna!...
 Mała dwuletnia dziecina stoi samotna, opuszczona i płacze cicho; skarży się bez słowa, bez krzyku.
 Dlaczego ona płacze? dlaczego ona sama?
 Płacę wszakże sługi, aby ją pilnowały. Jeśli jednak ja, matka, opuszczam ją i uciekam, jakże wymagać mogę od obcych wypełniania obowiązku?
 Gdzie bona? Pewnie pobiegła na schadzkę z kochankiem.
 Na schadzkę!...
 Wszakże i ja mam iść na schadzkę!
 Dlaczego nie idę, co mnie wstrzymuje? Co mi każe opóźniać chwilę rozkoszy?...
 Wstrzymuje mnie jéj łza!...
 Jéj czysta, srebrna łza!...
 I sama nie wiem, jak kolana uginają się podemną — klękam przed tą małą dzieciną i wyciągam ku niéj ręce...
 — Mamusia!