Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/45

 Mężczyźni, stojący na chodniku, zaczęli wskazyzywać sobie niektóre wybitniejsze osobistości.
 — Patrz! ta w granatowym żakiecie, to Muszka Chotkiewiczówna, a ta w zielonéj sukni, to Muszka Birówna, a ta blondynka, taka czerwona na twarzy, to Muszka Zdatnicka.
 — Cóż to wszystkie Muszki?
 — A jakże!.. taka teraz u nich moda!
 — A ta w jasnym żakiecie; która w téj chwili oddaje swoją książkę lokajowi?
 — To Orzecka, z domu Charłupczanka.
 — Ładna, bo ładna!..
 — To téż dlatego wziął ją Orzecki, bo Charłupkowie, oprócz tytułu, nie mieli ani centa...
 — Charłupkowie to co? baronowie? hrabiowie?..
 — Hrabiowie, idyoto!.. tu wszyscy w Galicyi są hrabiami.
 — E! takie tam hrabstwo galicyjskie...
 — Cicho! cicho!.. jeszcze jedna! aa! ta, proszę siadać... warta grzechu!
 — To Muszka Dobrojowska!
 — A!..
 Środkiem wschodów szla teraz młoda dziewczyna dziwnéj, niezwykłéj piękności.
 Wysokiego wzrostu, wysmukła, giętka, owinięta jasno-bronzową wełną, idąc, miała ruchy odaliski dotującéj się do tańca. Linie jéj ciała nie były liniami posągu, lecz liniami ryciny mód z jakiegoś paryskie-