Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/336

 — Kafthana! stoi ukryty po za framugą okna i patrzy na ogród... och! ale jak patrzy!
 — Kto jest w ogrodzie? Wielohradzki, zobacz-no! Tadeusz podniósł głowę i spojrzał przez okno.
 — Cesarsko-królewska fornalka!...
 — Ach!!!
 Wszyscy trzej spojrzeli na siebie.
 — Czyżby?... — zaczął Pozbitowski i urwał, wybuchając śmiechem.
 — Oh!... non! non!... — protestował Bodocki — ça serait trop cocasse!...
 Śmiali się jeszcze długą chwilę i Bodocki powrócił na dawne miejsce.
 — Quel animal!... — rzucił, wzruszając ramionami.
 Pozbitowski ułożył się na sofie, zwijając się w kłębek.
 — Spać mi się chce!... — wyrzekł powoli. — Byłem wczoraj na kolacyi u Brandmagla,
 — Po co tam chodzicie?...
 — A cóż z czasem zrobić? w lecie niepodobna we Lwowie wytrzymać...
 I układał się do snu jak wielki kot czarny, błyskając tylko bielą pikowéj kamizelki.
 — Nie wiész kiedy Maleni wróci? — spytał Bodocki.
 — Nie wiem! jeżeli wróci, to w każdym razie nie na długo...
 Wielohradzki zamknął książkę i, oparłszy głowę