Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/320

pierwszy uczuł się skrępowanym, sięgając do kieszeni matczynéj. Stracił przyzwyczajenie ciągłego proszenia się o pieniądze potrzebne na uprzyjemnienie egzystencyi.
 Wolał zastawić się kłamstwem.
 — Mateczko!... nie mam drobnych.. niech mateczka zapłaci dorożkarzowi...
 Wielohradzka zafrasowała się widocznie.
 — Dawno czeka?
 — Nie wiem... może pół godziny, może trzy kwadranse...
 Wielohradzka zaczęła szybko mrugać oczami.
 — Daj to, co masz!... Tecia rozmieni.
 Wtedy zdjęła go jakaś rozpaczliwa energia. Zwrócił się ku matce, pobladły cały i zmęczony zdenerwowaniém, które go od chwili wstąpienia na próg domu dławiło.
 — Je n’ai rien! — wykrztusił prawie tragicznym głosem.
 Wielohradzka wysunęła się za drzwi i przymknęła je.
 Tadeusz słyszał dokładnie, jak kazała zejść stróżowi i powiedzieć dorożkarzowi, aby jeszcze zaczekał chwilkę. Poczem szeptała coś z Tecią, i dziewczyna wybiegła szybko, mówiąc półgłosem:
 — Wezmę od babki.
 Wielohradzki zrozumiał, że i matka nie miała ani centa i że pożyczone przez Tecię pieniądze zapłacą