Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/168

 — Moją zgubę?.. Pan?..
 — Tak... oto ona..
 Podawał jéj kartkę złożoną nie tak, jak była w bukiecie, lecz tak, jak zwykle leżała w karnecie.
 — A!!. — wyrzekła Muszka — mówi pan, że to moja zguba?.. niechże i tak będzie... nie przypominam sobie jednak, czy zgubiłam podobny przedmiot.
 Wyciągnęła jednak rękę, wzięła kartkę i zaczęła ją drzeć w drobniuchne kawałki.
 — Tańczyć więc będziemy jedynie walca, kadryla i kotyliona? — zapytała, rozrzucając strzępki papieru dokoła polany.
 Wielohradzki doznał niémałego zawodu, widząc, u Muszka nie dostrzegła jego nadzwyczajnéj dyskrecji w wytarciu śladów jéj pisma.
 — Tak!.. — odparł — teren jest wysypany igłami, ale sądzę, iż jedynie walce i chodzone tańce można ryzykować. Miałem ochotę zorganizować pavane, gdyż cztery pary, które tańczyły go przeszłego roku w namiestnictwie, są dziś w komplecie, ale lękam się bez próby...
 — Tak!.. tak!.. — odrzuciła Muszka — lepiéj nie ryzykować... Uciekam!. Je me sauve!..
 — Pani pozwoli... będę towarzyszył... już ciemno!..
 — Och!.. znam doskonale Paprotkę, nie boję się, a wreszcie...
 Pobiegła w stronę lasu.