Strona:Głodne kamienie.djvu/72

 — I cóż ci się stało? Mam nadzieję, że nie jesteś chyba chory?
 Nabendu zrobił wielki wysiłek, aby się uśmiechnąć i dać jakąś wesołą odpowiedź.
 — Któż mógłby zachorować przy tobie — wyjąkał wreszcie — która jesteś uosobioną boginią zdrowia?
 Ale uśmiech zgasł szybko. Przykre myśli dręczyły go bezustannie.
 — Naprzód podpisałem się na liście składek na rzecz Kongresu, następnie ogłosiłem w dziennikach ten głupkowaty artykuł, zaś teraz obraziłem sędziego okręgowego, każąc mu na siebie czekać, gdy on zaszczycił mnie swemi odwiedzinami. Co on sobie o mnie pomyśli!
 — Ach, ojcze Purnendu Szekharze, dziwnem zrządzeniem losu wyglądam na takiego, jakim wcale nie jestem!
 Następnego poranka Nabendu ubrał się w swe najlepsze suknie, włożył do kieszeni zegarek z grubym, złotym łańcuszkiem i wdział na głowę wielki turban.
 — Dokąd idziesz? — zapytała go szwagierka.
 — Mam ważne sprawy — odpowiedział Nabendu.
 Labanja milczała.
 Stanąwszy u drzwi sędziego okręgowego, wyjął swój bilet wizytowy.