Przejdź do zawartości

Strona:Franz Brendel - Zarys historii muzyki.djvu/59

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
59

nięcia się wielkiemu talentowi swego czasu, Reinhardowi Keiser[1] (ur. 1673, um. 1739.)

Uwaga. Do czasu kwitnienia teatru w Hamburgu należą prócz Keisera, H. Mattheson,[2] G. F. Händel i G. P. Teleman.[3]


§. 42.

Obecnie podaje nam historya sztuki jako postacie na zwrotniku muzyki stojące, które w siebie wzięły jej przeszłość, a węgieł dla przyszłości założyły: Jana Sebastiana Bacha, ur. 1685 w Eisenach, um. 1750 w Lipsku, i Jerzego Fryderyka Händla ur. 1685 w Halli, um. 1759 w Londynie; w nich także stary kontrapunkt ma swych ostatnich, kompletnych mistrzów, w nich zarazem zawarta jest ta powszechność głosów (Vielstimmigkeit), która jest wyrazem wielkich, zbiorowych uczuć ducha ludzkiego, — w obec powstającego wolniejszego sposobu pisania, z którym poczyna się przeważność pojedyńczej melodyi, tej formy oznaczającej więcej uczucia indywidualne. Händel naprzód w Halli, następnie żył w Hamburgu, później zwrócił się ku Włochom, z powrotem ztamtąd otrzymał posadę w Hanowerze, poczem udał się do Londynu, gdzie ostatecznie zdobył najszersze pole do niezmordowanego działania. Bach prawie się nie wysunął za granice kraju, i w życiu swojem zewnętrznem, w stosunku do losów miotających na różne strony Händlem, jest niejako cichym, ojczystym patryarchą.


  1. Przypis własny Wikiźródeł Reinhard Keiser
  2. Przypis własny Wikiźródeł Johann Mattheson
  3. Przypis własny Wikiźródeł George Philipp Telemann