Strona:Fiodor Dostojewski - Cudza żona i mąż pod łóżkiem.pdf/20

mknie się panu tysiąc razy... No, czegoż pan stoi? Wszak pańska chodzi w lisiem futerku i w kapuzie, a moja w płaszcztrw kratki i w niebieskiej aksamitnej czapeczce... No, czegoż pan chce jeszcze więcej?
 — W niebieskiej aksamitnej czapeczce! Ona ma także i płaszcz w kratki i niebieską czapeczkę — zawołał — uprzykrzony człowiek, w mig zawróciwszy z drogi.
 — Ach, djabli nadali! No, i to się może zdarzyć.. Zresztą, co też ja mówię? Przecie moja nie bywa tutaj!
 — A gdzież ona bywa — pańska?
 — Chciałby pan wszystko wiedzieć; pocóż to panu?
 — Przyznam się, że ja ciągle...
 — Tfu, Boże! Ależ pan wstydu nie masz żadnego. No, moja ma tu znajomych, na trzeciem piętrze, od frontu. No, czegoż pan chce jeszcze, żebym nazwał tych ludzi po imieniu, czy co?
 — Boże! I ja tu mam znajomych na trzeciem piętrze, od frontu... Jenerał...
 — Jenerał?!
 — Jenerał. Powiem panu zaraz, który jenerał: no, jenerał Pałowicyn.
 — Masz tu teraz! Nie, to nie ci znajomi moi! (Ach, niech to wszyscy djabli!...)
 — Nie ci?
 — Nie ci.
 Milczeli obaj i nie rozumiejąc patrzyli wzajem na siebie.
 — No czegoż pan tak na mnie patrzy? — zawołał miody człowiek, ze złością otrząsając się z odrętwy i zamyślenia.
 Drugi pan poruszył się niespokojnie.
 — Ja, ja, przyznam się...
 — Nie, pozwól pan, pozwólże pan, teraz będziemy ze sobą mówili rozumniej. Sprawa obu nas zarówno obchodzi. Proszę mi wyjaśnić... Kogo pan tam ma?