Strona:Ferdynand Ossendowski - LZB 01 - Męczeńska włóczęga.djvu/100

 Płynąłem, zanurzony po piersi w lodowatej wodzie. Chwilami uderzały mię kawały kry, czasami większa fala zalewała mi twarz i głowę.
 Nie było czasu na oglądanie się; zapomniałem zupełnie o uczuciu zimna.
 Opanowała mię zwierzęca żądza życia.
 Rozumiałem, że jeżeli mój wierzchowiec nie wytrzyma walki z prądem i nie wyniesie mnie na brzeg — zginę.
 Całą więc uwagę skierowałem na konia, widocznie, tracącego resztki sił. Jeszcze chwila, i usłyszałem głośny jęk mego wierzchowca, poczem spostrzegłem, że zanurzył się głębiej w wodzie. Widocznie miał już zalane nozdrza, gdyż zaczął częściej i głośniej parskać i chrapać.
 Płynąc dalej, ujrzałem, jak wielka bryła lodu, wirując, z rozpędem uderzyła w głowę mego konia, który raptownie rzucił się wbok i, nagle zawróciwszy, zaczął szybko płynąć z prądem.
 Z wielkim trudem udało mi się skierować go w stronę brzegu, ale przekonałem się wkrótce, że mój koń zupełnie osłabł. Głowa jego kilka krotnie znikała pod wodą.
 Nie miałem innego wyboru, jak tylko płynąć samodzielnie.