Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Mocni ludzie.djvu/38

nadużycia, Safianow zawsze potrafił urządzić tak, że gubernator szedł pod sąd i zostawał wydalony. Nikt dotąd nie odważył się z nim zadrzeć!
 — Ależ napędził on wam strachu! — zaśmiał się zesłaniec.
 — Straszny to człek! Zresztą wkrótce ujrzysz go na własne oczy... — mruknął Rodionow.
 — Widziałem straszniejszego, bo samego cara Mikołaja! — uśmiechnął się Lis.
 Pomilczeli chwilkę, po czym kupiec uspokoiwszy się nieco rzekł:
 — Chodźmy nad rzekę, tam dziś od rana odbywa się widowisko, które się zowie u nas „wojniszką“. Urządzają ją nasi Samojedzi i Rosjanie z Tatarami tamtego brzegu. Popisują się tam co najtęższe chłopy!
 — O cóż im poszło? — spytał pan Władysław.
 — O nic, bo to tylko zabawa, która odbywa się co roku w pierwszy dzień Bożego Narodzenia! — objaśnił kupiec. Chodźmy, zobaczysz ją, a warto widzieć, bo rzecz ciekawa i podniecająca!
 Skierowali się ku rzece. Na brzegu stłoczyli się wszyscy mieszkańcy: mężczyźni, kobiety i dzieci.
 Na lodzie widniały kupki uczestników tej syberyjskiej „zabawy“.
 Lis myślał, że ujrzy zwykłe zapasy siłaczy i borykanie się, lecz natychmiast przekonał się o swej pomyłce.
 Była to prawdziwa, zażarta bitwa.
 Rozpoczęli ją chłopaki, drobiazg jeszcze, otulone w baranie kożuszki, w kosmatych „malachajach“ i wojłokowych butach. Chłopcy bili się z krzykiem i piskiem machając rekami, tonącymi w przydługich rękawach kożuchów i żółtych skórzanych rękawicach. Wodzili się za czuby, okładali pięściami, padali ślizgając się na gładkim lodzie i hałasując straszliwie, lecz wkrótce z jeszcze głośniejszymi krzykami jęli uciekać.