Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/295

 Podnoszę się na palcach, wyciągam się wysoko, posyłam wzrok na ciemń... Gdzieś, tam... na przedzie... On... odkrywca pewnie musi kroczyć na czele tłumów, obwołany królem...
 Czuję gorący oddech sąsiada.
 — Czy sądzisz obywatelu, że tam coś wogóle zobaczymy? — pyta ktoś szeptem.
 — Oczywiście... naturalnie... — zapewniam, cały zasłuchany jeszcze w pieśń.
 — Tak? — pyta.
 — Hm... to jest... przypuszczam... — powtarzam i czuję, że znów mdleje we mnie światło i radość.
 — Przypuszczasz... hm... ano to mało obywatelu... mało... Ale przypuśćmy, że tak jest. Tedy pytam: Cóż my tam zobaczymy?
 — Ot nic nie wiedzą! — mówi ktoś za nami. Mówiłem ci, nie wiedzą zgoła nic. Bo zresztą...
 — Dajże spokój! Wszak słyszałeś, jak mówił: Oczywiście... naturalnie...
 — Światło zazwyczaj coś oświeca... pocóżby istniało! — wołam rezolutnie... — Wszyscy filozofowie...
 — Thiii! Powiadasz tedy...
 — A widzisz! — woła tryumfująco ten z tyłu. — Powiedział, że światło zazwyczaj coś oświe-