Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/159

skromienie błędu! Daremneście tu słowa miotali, daremnie!
 Nie przyszedłem zacierać ścieżyn Pańskich, ale całować każde odbicie jego stopy, wyciśnięte niezatarcie na ziemi i utrwalić je jeszcze łzami serca.
 Jam jest liść onego mistycznego drzewa, które jest znakiem życia i samem życiem, a przywiał mnie wiatr musu, iżbym pokazał się i poszedł dalej dawać świadectwo chwili.
 Przyjacielaście mi zabrali i ukrzyżowali we chwale, jakby był Synem Bożym.
 Dzięki Wam! Dzięki! Bowiem wziął on z rąk waszych najwyższy chrzest bólu i oto teraz razem ze mną pójdzie w przestrzeń, gdzie iść ma od wieków.
 Idę i zostawiam za sobą jasną smugę.
 Idę i zostawiam za sobą drogę dla tęskniących.
 Bądźcie uzdrowionymi na duchu...
 Zwrócił się do umęczonego i wyciągnął doń rękę:
 — Pójdź przyjacielu! — rzekł. — Wstań!
 Sacejdos odstał od deski, odjął od niej ręce i nogi i postąpił ku Istagogowi.
 — Pójdź przyjacielu! — powtórzył. — Pora