Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-5.djvu/127

 — Cóż to? czyś rozum stracił? — krzyknął Iwan.
 — Mam rozum zupełnie zdrowy.
 — Czyż ja wiedziałem o zamierzonem morderstwie? — krzyknął Iwan, uderzając pięścią w stół. — Jak śmiesz to mówić! co to znaczy? mów, łajdaku!
 Smierdiakow milczał, obrzucając Iwana dziwnym jakimś wzrokiem.
 — Mów, przeklęty! co to ma znaczyć?
 — A to, że i pan także pragnąłeś śmierci ojca.
 Iwan zerwał się bez przytomności prawie i skoczył do Smerdiakowa, uderzając go tak silnie pięścią, że ten zatoczył się o ścianę.
 Uderzony, zalał się łzami, mówiąc płaczliwym tonem.
 — Jak panu nie wstyd krzywdzić tak i bić chorego człowieka.
 Zaczął chlipać głośno, trwało to jaką minutę.
 — Dość tego! przestań, — krzyknął niecierpliwie Iwan, siadając znów — a na przyszłość nie wyprowadzaj mnie z cierpliwości.
 Smerdiakow odjął od oczu swoją błękitną kraciastą chustkę, a każdy rys zmiętej jego twarzy wyrażał najgłębszą urazę.
 — Więc ty nikczemniku myślałeś wtedy, że ja chcę, żeby Dymitr zabił ojca?
 — Myśli pańskich nie znałem pierwej, dla tego właśnie, zatrzymałem pana przy bramie, aby się spytać.
 — O co spytać? ty...