Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-4.djvu/82

że pieniążki swoją drogą, a jazda swoją drogą. Gdzież się pan naprawdę wybiera?
 — Do Mokroje.
 — Ależ to noc.
 — A cóż to szkodzi? Maciek miał, Maciek stracił, było nie było.
 — Jakto nie było, kiedy pan masz przecie kieszenie wypchane pieniędzmi.
 — Ja też nie o pieniądzach mówię, tylko o kobiecej stałości. „Kobieta zmienną jest”, śpiewa Król Franciszek pierwszy, a ja z nim.
 — Nie rozumiem pana.
 — Masz mnie pan za pijanego?
 — Jeszcze gorzej.
 — Pijany nie jestem, tylko duszę mam pijany, pijaną duszę, rozumie pan?
 — Chcesz pan nabić pistolety?
 — Chcę — odparł Mitia, który rzeczywiście zaczął je ładować, sypiąc proch do panewki pistoletu, potem wziął we dwa palce kulę, którą tam wsadzić zamierzał i przypatrywał się jej pod światło.
 — Cóż się pan tak przygląda tej kuli?
 — Gdybyś pan miał zamiar wpakować sobie kulę w łeb, tobyś się jej także przyglądał.
 — Poco?
 — Zawsze to interesująca wiedzieć, jak wygląda kula, która nam w mózgu ugrzęznie. E! zresztą to głupstwo, wszystko na świecie głupstwo. A teraz daj mi pan kawałek papieru.
 — Poco!
 — Napisać chcę parę słów.