Strona:F. Antoni Ossendowski - Nauczycielka.djvu/270

cem, głowę miał opuszczoną na ręce, oparte na kolanach, i, Halinie wydało się, że płacze.
 Zbliżyła się do niego i zapytała troskliwie:
 — Co wam jest, Konstanty?
 Nie podniósł głowy i nic nie odpowiedział.
 — Może pomogę jakoś, czy poradzę... — dodała, niezrażona jego milczeniem.
 Zerwał się z ławy i podszedł do okna, plecami zwrócony do Haliny.
 — Nie chcecie ze mną rozmawiać, to pójdę sobie... — powiedziała smutnym, cichym głosem.
 Odwrócił się szybko i rzucił namiętnie:
 — Wy... tylko wy moglibyście dopomóc i poradzić, ale... wy... wy...
 Nauczycielka czekała, lecz on nie odzywał się więcej.
 — Słucham was, Konstanty, bo zaczęliście i nie skończyliście...
 Zaciskając sobie ręce, a chwilami sycząc przez zęby, szedł ku niej, wbijając w nią zrozpaczony wzrok.
 Stanął blisko i szepnął:
 — Wczoraj chłopcy na wieczorynce szczekali, żeście... żeście... ciężarna.
 Halina chwyciła ręką za serce i bez szmeru osunęła się na ziemię.
 Gdy oprzytomniała, leżała już u siebie na tapczanie, a Marja pryskała jej wodą w twarz i zwilżała skronie wódką.
 — Chwała Świętej Trójcy! — zawołała dziewczyna. — Myślałam, żeście pomarły. Konstanty ko-