Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/84

kiem przekonaniem. Oficer pomyślał chwilę i nagle rzucił:
 — Prowadź!
 Jak błyskawica zjawił się przed swoją szczupłą kompanją Janek.
 — Chłopcy! — zawołał. — Do boju! Za mną!
 Było tyle mocy i ognia w słowach kaprala „Zosi“, że żołnierska brać kopnęła się z miejsca i z okrzykami „Niech żyje Polska!“ „Bij Moskala!“ — gnała w stronę wsi.
 Na czele pędził mały kapral. Zderzyli się z atakującymi Moskalami na bagnety i zaczęła się krwawa robota. Janek widział, jak jedna po drugiej zostawały za nim chaty Żukowa.
 — Zdobędziemy wieś! — grało mu w duszy. — Naprzód chłop...
 Nie skończył, zachwiał się i padł. Nawet nie drgnął, bo kula moskiewska wdarła się w jego odważne, bohaterskie serce.
 Kompanja jednak już się zapaliła do boju, potężnie parła naprzód i zapędziła się daleko za wrogiem.
 Wieś była zdobyta, a ten, który się do tego przyczynił, leżał z twarzą jasną i spokojną, jakgdyby spał w poczuciu, że uczynił tego dnia wszystko, co honor i serce nakazały...